کمی نزدیکتر...
سالهاست که چشم انتظار پشت این پنجره نشسته ام
سالهاست که درختان را می بینم که شکوفه نکرده اند
سالهاست که تن درخت حسرت ام عریان است
سالها پیش بود که تو را دیدم
وقتی که شکوفه ها به نسیم التماس می کردند که آنان را برای بوسه زدن به جا پای تو اندازند
زمین غرق در شکوفه بود ...
سالهاست که به تو می اندیشم
به این می اندیشم که ای کاش بجای مهتاب تو می خندیدی
ای کاش بجای همه ی گلهای تو می شکفتی
ای همه مهربانی به تو می اندیشم ...
سالهاست که دیوار بلندی بر روی این پنجره کشیده اند
اما من هنوز چشم از پنجره برنداشته ام
می دانم که روزی خواهی آمد
شاید کمی آن دورترها
دورتر از پنجره امیدم
دورتر از شاخه های عریان درختان در حسرت
دورتر از شهر مهربانی ...
می دانم آمده ای
پشت این دیوار بلند
کمی دروتر از ما
در شهر فرشته ها..
..ای کاش این نزدیک تر ها آمده بودی ...
همیشه مهربان
من دلم می خواهد
بروم...
پلک هر پنجره را باز کنم
تا همه جای اتاق،روشن شود
بروم و با سحر گاه عکس بگیرم
من دلم می خواهد بروم
اسم بنویسم در مدرسه خوبیها
تا دلم مثل بهار از گل عاطفه لبریز شود
و بچینم همه را و به دل آدمها هدیه کنم
من دلم می خواهد
دشمنی را یکجا جمع کنم
و بریزم در رود که با خود ببرد
بروم بین دل و آینه ها پل بزنم
من دلم می خواهد بروم به شهر مهربانی ها
تا سوغات همیشگی محبت را بیاورم
من دلم می خواهد بروم...
ای فرشته تنهایی !
آیا با من می آیی؟
همیشه مهربان
شب من پر از صدای گریه شده
روزها رو با اشک روی گونه هام تموم می کنم
شب من با خیال تو می گذره..
بین چی به روز من آورده او نگاه مهربونت
می گنه که گریه مرحم واسه زخم های روی دلم
به خدا سخت که از نگاه تو دل بکنم
من هنوز هم کنار تو عاشقم
عشق تو درون دلم شکوفه کرده
ولی کجاست او دست مهربونت
فکر پرنده های گمشده ی این باغ داره دیونه ام می کنه
پس ای فرشته ی نجاتم کی بدادم می رسی
آخه خوب می دونم دل من بی تو می میره ...
همیشه مهربان
عاشقم اما دلم خالیست صورتم تصویر تنهائیست
تو نگاه سرد و خاموشم گریه ابرای پوشالیست
من کیم این خسته تنها خالی از مهر خودم حتی
من به دنبال دل خویشم گمشده در سرّ این دنیا
همیشه مهربان
