| وز عمر مرا جز شب دیجور نماندست | بی مهر رخت روز مرا نور نماند ست |
| صبر است مرا چاره هجران تو لیکن | چون صبر توان کرد که مقدور نماند ست |
یک روز تو فصل خزان
پسری با یک شاخه گل از جنس شیشه
گویی چیزی را انتظار می کشد، ناگهان فریادی از شادی که گویای آن بود که انتظار به پایان خواهد رسید.
دنیا پر از نور شده بود ، نوری از جنس الماس ، هوا طراوت بهاری را در آغوش خویش کشیده بود و آفتاب نیز ذره ای از طلعتع پرتوهای طلایی خویش چیزی کم نگذاشته بود ، آسمان آبی ، آبی تر از آنچه تا کنون دیده بودم
با دوبال ، سبک تر از هر ابری بر رویاها یم به پرواز درآمدم و پایان انتظار را در آغوش کشیدم ...
شکست شدن گل را ندیدم
پایان انتظار را نکشیدم
بدون هیچ بالی و با تمام سنگینی به راه خویش ادامه دادم بی آنکه راه را بدانم.
اما هنوز او بود، کسی که فریاد می زد و با فانوس خیال مرا به جلو می راند،
با فریادی بلند سینه ام را پاره می کنم و آویزی از جنس الماس و طراوت بهار را برایت می سازم تا شاید یک روز آن را تقدیم کنم .
هنوز به پرواز روح هایمان می اندیشم
همیشه مهربان
در آن ساعات که عشق حسرت می شود
حسرت تبدیل به خاطرات گذشته می شود
و خاطرات به اندوهی بزرگ
آنگاه که در بعُدی از زمان که مجالی برای گریز نیست
تلاتم امواج خاطرات، مرا به اقیانوس اندوه می برد
در ژرفای تاریک و تنگ آنجا که گریزی از هیچ بهانه ای نسیت
نبودت در کنارم سنگینی عظیمی داشت
آن هنگام یک لحظه تو را در کنارم احساس کردم
و همان اندک زمان کافی بود تا من از ژرفای تنگ و تاریک به آسمان آبی بال گشایم ..
و در نهایت لذت در آغوشت بگیرم .
ای کاش همیشه در آغوشت بمانم
همیشه مهربان