پیام گل

به آب روان گفت گل کاز تو خواهم       که رازی که گویم به بلبل بگویی

پیام ار فرستد، پیامش بیاری     بخاک ار در افتد، غبارش بشویی

بگویی که ما را بود دیده بر ره        که فردا بیایی و ما را ببویی

بگفتا به جوی آب رفته نیاید      نیایی مرا، گر چه عمری بجویی

پیامی که داری به پیک دگر ده          بامید من هرگز این ره نپویی

من از جوی چون بگذرم بر نگردم        چو پژمرده گشتی تو، دیگر نرویی

بفردا چه می افکنی کار امروز        بخوان آن کسی را که مشتاق اویی

بد اندیشه گیتی به ناگه بدزدد           زبلبل خوشی و ز گل خوبرویی

چو فردا شود، دیگرت کس نبوید         که بی رنگ و بی بوی، چون خاک کویی

دل از آرزو یک نفس بود خرم        تو اندر دل باغ، چون آرزویی

چو آب روان خوش کن این مرز و بگذر         تو مانند آبی که اکنون به جویی

نکو کار شو تا توانی. که دایم               نماند است در روی نیکو، نکویی

تو پاکیزه خو را شکیبی نباشد        چو گردون گردان کند تند خویی