قتل   این  خسته   به   شمشیر   تو    تقدیر  نبود                 ورنه  هیچ از دل بی  رحم  تو تقصی نبود

آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع                  جز فنای خودم از  دست  تو  تدبیر  نبود

این حضور توست که شبهایم را می توانم زندگی می‌کنم و با لمس نگاه‌هایت

وبا هر نفست ،

اری من به گناه دوست داشتن تو مرتکب شده ام

اما دیگر اثری از تو هم نیست

و وقتی تو نیستی شعر می‌گویم از چشم‌های معصومت، از نفس‌های گرمت و از سپیدی رؤیاییت

 اگر مانده بودی شاعر نمی‌شدم اما تو را داشتم و شعرهایم را. اکنون تو نیستی، شاعرم اما هیچ ندارم حتی شعرهایم برای توست

                                                                                                                            همیشه مهربان